Film: I Am Number Four

Tieners met een bovennatuurlijke achtergrond, een missie of een gevaar waarvoor ze moeten onderduiken. Een vijand van een even bovennatuurlijke achtergrond. Plus een simpel dorpje met normale mensen die er eigenlijk niet zoveel mee te maken hebben.

Het is een formule die toe te passen is op tv-series als Smalville en Buffy the Vampire Slayer. Beide verhalen daar draaien om een tiener met een achtergrond die bovenmenselijk of zelfs buitenaards is, en beide tieners hebben zowel een eigen set gaven als een taak, een doel in hun leven.

Waar het levensdoel bij Clark Kent of Buffy Summers meer in de richting van het heldendom gaat, heeft Number Four voornamelijk het gevaar achter zich aan zitten, en moet hij daarvoor vluchten. Four, die voor het grootste deel van het verhaal als John door het leven gaat, is namelijk één van negen 'speciale' kinderen van de planeet Lorien. Een planeet die, zo leert zijn beschermer ons, onder gevaar kwam van de Mogadorians, een groep of ras terroristen die inmiddels de negen kids naar Aarde zijn gevolgd. Drie van de negen hebben ze na het starten van de film al afgemaakt, en nu is John aan de beurt. Hij is nummer vier.

Als je een beetje te porren bent voor een tienerverhaal met veel actie en special effects, zijn eerder genoemde tv-series je vast niet onbekend. Niet geheel ontoevallig is het scenario (gebaseerd op een boek van Pittacus Lore) voor I Am Number Four geschreven door de bedenkers van Smallville en een van de schrijver-producers van Buffy. En dat zie je eraan af. De nodige schoolscènes met de pestkoppen, outcasts en onze held in het midden zouden zo uit Supermans jonge jaren gelift kunnen zijn. Net als de momenten waarop John (Alex Pettyfer, Stormbreaker) erachter komt dat zijn achtergrond hem ook wat extra's oplevert; hij heeft superkrachten. Goh.

De film probeert een heleboel tegelijk te zijn; we leren wat over de oorsprong van John en zijn problemen, zien hem verliefd worden op een meisje (Diana Agron, Glee) en het opnemen tegen de 'Mogs', zoals de nogal belachelijk klinkende Mogadorians worden genoemd. Veel elementen in een film, redelijk gebalanceerd, maar niet altijd even boeiend. Scènes waarin John leert dat zijn handpalmen licht kunnen geven zijn voor de geoefende film- en tv-kijker eerder amusant dan spannend, en zijn besef dat hij niet weer naar een andere stad wil vluchten omdat hij zijn grote liefde niet wil achterlaten is afgezaagd.

Aan de andere kant is veel van de actie prima in orde, met heftige bad guys en de monsters die ze met zich meedragen. Er wordt wat afgerend, gevochten en gesprongen, en Johns superkrachten worden mooi in beeld gebracht. Ook wordt er niet teveel tijd verspild aan het uitleggen van de situatie; John is op Aarde, punt. Hoe hij hier is gekomen doet er niet toe. Op zich prima voer voor een leuk filmavondje.

I Am Number Four doet niet veel fout; veel van wat er mis mee is (het afgezaagde, het voorspelbare) komt voor uit uit het basisprincipe van een buitenaardse tiener die op de vlucht is voor zijn vijanden. Het zorgt er echter wel voor dat de film het moet hebben van een paar kleine dingen waarin nog ruimte is voor eigen invulling; actie, een vleugje humor en acteerwerk dat niet indrukwekkend is, maar prima voldoet voor het niveau van de film zelf.