Jeff Dunham - Controlled Chaos

Het heeft even geduurd, maar Jeff Dunham is terug met een nieuwe show. Controlled Chaos is alweer de vierde show van deze Amerikaanse buikspreker en komiek. Naast de bekende poppen zijn er ook twee nieuwe gezichten te verwelkomen. En dat maakt het allemaal een beetje… chaotisch!

De dvd begint met een voorstukje waarin de inmiddels immens populaire Achmed met zijn eigen Achmedmobile de straten onveilig maakt. Walter klaagt over zijn sterallures en Jeff maakt zich zorgen, want Achmed is bijna te laat voor de voorstelling. Bubba J. is verantwoordelijk voor het bewaken van het theater. Dat is dan ook meteen de enige rol die dit figuur speelt in het hele verhaal.

Dat verhaal begint in een enorm theater in Richmond, Virginia. Als een echte wereldster wordt Dunham op het podium onthaald, met een staande ovatie van een ruime minuut, zonder dat er maar een grap gemaakt is. Het is de Amerikaanse overdrevenheid, want je hoeft maar de naam Richmond maar te noemen of de zaal ontploft en het publiek staat op de banken. Evenals de voorgaande shows is het eerste kwartier weggelegd voor Jeff 'solo'. Hij maakt wat grappen over zijn wereldtour, zijn scheiding en zijn leven. Dat laatste doet hij aan de hand van allerlei oude foto’s waarbij een stuk zelfspot niet ontbreekt. Dat is ook niet het geval wanneer de eerste pop tevoorschijn komt: Walter. Het kan niet missen: Walter is zoals altijd de chagrijnige oude brompot die niets moet weten van zijn vrouw. Die is dan ook voornamelijk het lijdende voorwerp in de grappen die gemaakt worden. Zelfs ons eigen Amsterdam wordt daarbij betrokken en uiteraard gaat het dan over twee zaken: hoeren en marihuana.

Wie volgt is Achmed. Het ligt natuurlijk voor de hand om grappen te maken over Osama Bin Laden en die ontbreken niet. Alleen al het noemen van de naam Osama leidt in de zaal weer tot een explosie van vreugde. Het blijven rare lui, die Amerikanen. Hetzelfde gebeurt wanneer zijn bekende zinnetje "Silence, I kill you" de revue passeert. Evenals de sketch met Walter zijn de grappen voornamelijk hetzelfde als de vorige shows. Regelmatig voorspelbaar, flauw of gewoon niet leuk. Er zijn uitzonderingen, maar over het algemeen is het maar matig. Nog beroerder is de eerste van de twee nieuwe poppen: Achmed Junior. Met een gehavend gezicht door een mislukt experiment van zijn vader is hij vertrokken naar Engeland waar hij bij een gastgezin woont. Daar wordt zijn oude baas niet heel vrolijk van en zo is er nog iets wat papa Achmed niet echt kan waarderen. Is het een leuke toevoeging? Niet echt.

Uiteraad kan ook Peanut niet ontbreken. Deze paarse ADHD'er heeft ook weer zijn vaste stopwoordjes en beweginkjes. Het is vermakelijk, maar verder… Ook Jose weet de show niet te redden. Zo op het laatst blijkt Peanut ook te kunnen buikspreken. Met zijn pop, Little Ugly Jeff (een kopie van, inderdaad), zet hij een sterk einde neer. Tussendoor horen we ook nog eens Jose en daarmee laat Dunham zijn kwaliteiten als buikspreker nog maar eens zien. Vier stemmen in een sketch: je moet het maar kunnen. Lang houdt hij het niet vol, maar wie kan hem dat kwalijk nemen?

Het schijfje bevat verder nog een aantal (vaak korte) bonusfilmpjes. Zo zien we hoe de Achmedmobile gebouwd wordt, kijken we mee over de schouder van Dunham bij zijn wereldtour en zien we waar het fout gaat tijdens de tour. Blunders zijn natuurlijk altijd leuk, maar toch apart dat het tijdens een liveshow die gefilmd wordt soms wel meerdere keren opnieuw gedaan wordt. Ook schalt er soms een stem door de zaal van de opnameleider als de ketting van Dunham weer eens over zijn microfoontje is gevallen. Kon kennelijk niet subtieler. Tot hilariteit van het publiek natuurlijk.

Veel nieuws is deze vierde show van Jeff Dunham niet. De thema’s en grappen zijn vergelijkbaar met de vorige shows en een echt toegevoegde waarde hebben de nieuwe dummy’s niet. Het niveau ligt vele malen hoger dan zijn tv-shows, maar het bijzondere lijkt er langzaamaan van af te zijn. Aardig voor een donkere, saaie winteravond, maar meer ook niet.