The Cabin in the Woods

Het is alsof je een grote valkuil voor jezelf opent als filmmaker, wanneer je in je trailer al aangeeft dat de kijker geen formulefilm met voorspelbare elementen moet verwachten. "You think you know the story -- think again," luidt de belangrijkste informatie in de trailer voor The Cabin in the Woods. Je denkt dat je dankzij deze waarschuwing alsnog het verhaal kent? Denk nog eens na.

The Cabin in the Woods is een film uit 2009. In de lente van dat jaar werd de film opgenomen om vervolgens drie jaar op de plank te liggen door een faillissement van filmstudio MGM. Distributeur Lionsgate heeft de film in de tussentijd opgepikt en april 2012 gekozen als releasemoment, wat een zucht van verlichting opleverde bij fans van Joss Whedon. De perikelen rond de film werden door de fans van de filmmaker namelijk nauwlettend gevolgd: samen met Buffy the Vampire Slayer en Angel-collega Drew Goddard bedacht hij het concept van de film en samen schreven ze het scenario. Goddard nam vervolgens de regie voor zijn rekening. Het resultaat is vervolgens een duidelijk product van Buffy-schrijvers.

De film begint zoals een standaard horrorfilm behoort te beginnen: een groep jongeren gaat een weekendje weg naar een hutje in een bos. Lekker met z'n vijven weg van alles, beetje chillen, beetje feesten, beetje geslacht worden door bovennatuurlijke figuren. Tegelijk met dit begin wordt de kijker echter meegenomen achter de schermen van dit weekendje uit: in een controlecentrum maken enkele gestropdasde figuren zich ook op voor een interessant weekend. Deze figuren zijn onderdeel van een grotere organisatie en lijken een soort scenario klaar te hebben liggen voor de vijf hutbezoekers. Monsters worden klaargezet, weddenschappen tussen het personeel worden afgesloten, de figuren nemen plaats in een grote controlekamer en de horror kan beginnen. Maar waarom? En hoe precies?

The Cabin in the Woods laat veel van zichzelf zien in het begin van de film, maar maakt al snel duidelijk dat er meer achter zit. De jongeren en de mannen in de controlekamer gedragen zich zoals je verwacht, totdat de elementen onduidelijker worden: in wiens opdracht werkt de controlekamer? Hoeveel invloed hebben ze eigenlijk over de jongeren? Welke factoren zijn meegewogen en welke over het hoofd gezien? Wie overleeft en wie niet? Is het allemaal in scène gezet?

De film bouwt zich bewust op als een klassieke horror, inclusief een cast die op het eerste gezicht uit stereotypen bestaat. We hebben de stoere sportieve jock, het domme blondje, de studiebol, het tutje en de stoner. Dit zou echter geen Whedon-film zijn als deze vijf types niet juist worden gebruikt om het genre op z'n kop te zetten. Net zoals de eerste voorkomens van de groep jongeren niet zijn wat ze lijken zijn de standaard horrorelementen dat ook niet. Waarom lijkt het blondje dommer dan de rest? Waarom ga je afzonderlijk van elkaar op onderzoek uit? Waarom ga je in het bos seksen als er gevaar dreigt? Voor veel elementen is een verklaring; zelfs voor het horrorverhaal zelf.

Het resultaat van deze oefening in slimme-filmmaker-spelen is een originele horrorfilm die uitermate vermaakt. De standaard horrorzaken mogen dan een middel zijn om een punt te maken, ze zijn wel degelijk entertainment. De dialogen zijn leuk bijdehand, de monsters zijn doorsnee maar toch mysterieus en wanneer het verhaal zich begint te onthullen en meer puzzelstukjes op hun plaats lijken te vallen, ziet de puzzel er ineens anders uit dan je had verwacht. Net zoals het weekend van de jongeren wordt gestuurd door de mannen in de controlekamer, worden de clichés uit horrorfilms gebruikt om dit verhaal een andere kant op te sturen dan de kijker denkt te hebben ontdekt. Het zou een hele prestatie zijn om de ontknoping in de finale al te ontdekken voordat deze plaatsvindt.

The Cabin in the Woods

Het idee voor die finale was volgens Goddard en Whedon overigens de basis voor het verhaal van de film. Toch zal de meer behoudende kijker de uitkomst van het mysterie al gauw over de top en vergezocht vinden. Het is echter moeilijk te ontkennen dat de film tot het einde toe spannend, eng en grappig is. Wat dat betreft valt er een lijn te trekken tussen deze film en die eerdere samenwerking van het duo; de tv-series Buffy en Angel. Ook hier werd karaktergedreven drama verweven met B-film-elementen en met veel humor en tact aan elkaar geknoopt. Het resultaat is dat The Cabin in the Woods een stukje entertainment van verschillende niveau's is dat zich kan meten met de besten.