World War Z
Toen in 2011 bekend werd dat Brad Pitt de hoofdrol zou gaan spelen in World War Z, een groots opgezette zombiefilm gebaseerd op een boek van Max Brooks, waren de verwachtingen hooggespannen. Max Brooks, zoon van de eveneens legendarische Mel Brooks, was tenslotte ook de schrijver van het zeer populaire boek The Zombie Survival Guide en zodoende viel er ook wel het nodige te verwachten van de verfilming van Brooks' boek World War Z: An Oral History Of The Zombie War. De productie van de film ging echter niet zonder slag of stoot en de vraag was dan ook of regisseur Marc Forster de apocalyptische 200 miljoen dollar kostende horrorfilm wel aankon.
Brad Pitt is Gerry Lane, een voormalig VN-medewerker, die samen met zijn gezin van een wat rustiger leven geniet. Aan deze rust komt echter op brute wijze een einde als Lane met zijn vrouw en twee dochtertjes vast komt te staan in een enorme file in Philadelphia. Niet veel later moet hij zich door een op hol geslagen menigte zien te worstelen om een veilig heenkomen te zoeken voor zijn gezin. Mensen rennen in doodsangst alle kanten op en worden op hun beurt aangevallen door mensen die besmet zijn met een zéér agressief virus. Een globale pandemie heeft ervoor gezorgd dat een immens deel van de mensheid is veranderd in woest om zich heen bijtende ondoden en het is aan Lane om een oplossing te vinden voor het wereldwijde zombieprobleem.
Laten we maar meteen met de deur in huis vallen, deze film is een klein beetje een tegenvaller! Bij een zombiefilm verwacht je namelijk ranzige, bloederige beelden van zombies die ingewanden uit lichamen scheuren en opeten, zoals we dat ook kennen van de epische zombiefilms van Romero en de succesvolle tv-serie The Walking Dead. World War Z is echter op een breed publiek gericht en wordt zodoende ook nergens echt eng of goor. De film laat zich wegkijken als een combinatie van een avontuurlijke Roland Emmerich-film, Steven Soderbergh's Contagion en Danny Boyle's 28 Days Later. In World War Z lijken de ondoden zelfs geen honger meer te hebben en bijten alleen maar als een soort van hondsdolle wezens om de infectie door te kunnen geven.
Net als Dustin Hoffman destijds in Outbreak mag ook Pitt op zoek naar 'Patient Zero', de persoon waarmee al deze ellende begon. Zo brengt zijn onderzoek hem in allerlei uithoeken van de wereld zoals Thailand, Zuid-Korea en Israel en hij ontdekt al redelijk snel dat de oorsprong van het virus niet meer te vinden is. World War Z is duidelijk een film geworden, die weinig meer met het oorspronkelijke verhaal van Max Brooks te maken heeft. Nu kent dat boek natuurlijk ook een onmogelijk te verfilmen hoeveelheid verhaallijnen, maar toch hebben we bij het bekijken van deze rolprent het idee dat er nog veel meer in had kunnen zitten. Zo had men dit verhaal op zijn minst kunnen splitsen in twee of wellicht zelfs drie films. De special effects van Scott Farrar, die we ook kennen van zijn werk voor onder meer Men in Black (1997), The Mummy (1999) en de Transformers-films, zijn absoluut wel indrukwekkend te noemen met als klapper het segment dat zich afspeelt in Israel en waar een zee van ondoden zich niet tegen laat houden door een enorm hoge muur.
World War Z opende in Amerika met een opbrengst van $66 miljoen, een bedrag dat nog nooit eerder door een zombiefilm in het openingsweekend werd opgebracht en is daarmee commercieel gezien een groot succes. Waar we eigenlijk een naargeestig verhaal verwachten kent World War Z ook de nodige humor. Zo zien we de Nederlandse acteur Michiel Huisman als marinier door de Koreaanse regen fietsen. Ben je in de stemming voor een spannende en spectaculaire actiefilm, dan is het bijna twee uur durende World War Z zeker de kosten van het bioscoopkaartje waard. Mocht je hebben genoten van deze film, dan valt het ook zeker aan te raden om het boek van Brooks (eventueel in het Nederlands) eens te gaan lezen.
