Carrie

Stephen Kings Carrie, over een tienermeisje dat op wel heel dramatische wijze afrekent met pesterijen op school, werd in 1976 verfilmd door Brian de Palma. De film is zelfs in de eenentwintigste eeuw nog populair; de scène waarin Carrie, ehm, op bovennatuurlijke wijze doorslaat is nog immer een klassieker. Prima film. Niks aan doen.

Het is dan ook de vraag waarom Hollywood het nodig vond om de film opnieuw te maken. De veroudering, die op alle films vroeger of later onherroepelijk toeslaat, is bij De Palma's film namelijk niet bijzonder merkbaar: de weergave van de Amerikaanse highschool in een klein stadje in Maine is tijdloos, de vertolking van de overmatig religieus ingestelde moeder spreekt nog steeds tot de verbeelding en het bovennatuurlijke aspect veroudert nooit. Natuurlijk is er in de beeldkwaliteit en de wijze waarop De Palma's crew de boel heeft weergegeven wel wat veroudering te ontdekken, maar rechtvaardigt dat een remake?

Carrie: Chlo? Grace Moretz

Niet direct. Het is bij dit soort remakes daarom ook maar te hopen dat de makers een nieuwe insteek hebben gevonden, een extra aspect weten te vinden, iets weten toe te voegen naast het simpelweg moderner maken van het verhaal. Want hoewel een remake puur om de film wat actueler te maken prima werkt om nieuw publiek te trekken, het is artistiek gezien een reden van niets.

Deze versie van Carrie, onder regie van Kimberly Peirce en met Chloë Grace Moretz in de titelrol, wekt over de gehele linie de indruk niet heel veel nieuws te willen toevoegen aan wat filmkijkers al kennen. Gewoon een degelijke frisse verfilming van Kings eerst gepubliceerde boek lijkt het doel. Echter; zo links en rechts is een vernieuwing te bespeuren die de film wellicht toch de moeite maakt.

Zo ligt er in deze versie een grotere nadruk op wat Carrie White zo speciaal maakt en lijkt de gepeste tiener meer assertief dan in de vertolking van Sissy Spacek. Mogelijk omdat filmtechnieken een flinke stap voorwaarts hebben gemaakt sinds 1976 toont Peirce meer actie en ligt de focus minder op wat er in Carrie zelf omgaat. Ook de bekende finalescène is voorzien van meer spektakel. Carrie lijkt erin bewuster en harder tekeer te gaan dan in De Palma's versie en eigenlijk is dat best een goede toevoeging.

Carrie: Chlo? Grace Moretz

Op de modernisering en de toevoeging van extra 'actie' na is er verder niet bijster veel dat de film doet verschillen van het origineel. Moretz is een prima Carrie; stilletjes en verlegen maar hard als het er uiteindelijk op aankomt. Een beetje gemeen, zelfs. Ze is niet de Hit-Girl die ze in de Kick-Ass films speelde, maar bijt na verloop van tijd toch wel een beetje van zich af.

Julianne Moore geeft Carries moeder een vergelijkbare update als Moretz doet met Carrie: beter passend in een hedendaagse verfilming, maar trouw aan het personage. Mama White is een gestoorde religieuze gek die haar dochter onder de duim houdt en zelfs het feit dat Carrie bestaat al een zonde vindt: geboorte is immers een gevolg van seks en dat is van de duivel. Het verklaart goed de teruggetrokkenheid van de wereldvreemde Carrie, wat Moretz goed de kans geeft te tonen hoe Carrie zelf qua assertiviteit weet te groeien.

Carrie is natuurlijk geen diepgaande karakterstudie; de film is uiteindelijk een thriller met horrorelementen en doet niet onder voor het origineel. Integendeel: de films zijn redelijk aan elkaar gelijkwaardig, waarbij deze nieuwe versie links en rechts een vernieuwing weet toe te voegen op punten die het ook wel konden gebruiken. In deze Carrie valt meer te beleven, dus deze Carrie mag blijven.