The World's End

The World's End is het spirituele vervolg op Hot Fuzz en Shaun of the Dead en is hiermee het sluitstuk van de zogenaamde Three Flavours Cornetto-trilogie. De vorige twee films kenmerkten zich voornamelijk door de droge Engelse humor, de onderling vergelijkbare plot, de bijbehorende acteurs Simon Pegg en Nick Frost en het bij vlagen extreme geweld. Gaat The World's End ons iets bieden behalve meer van dit alles?

Tijdens de openingsscène van The World's End maken we kennis met Gary King, een jongen van in de twintig die zojuist is afgestudeerd. Gary is een wildebras die zijn tijd voornamelijk met feesten, dronken worden, drugs en vrouwen doorbrengt en op een dag met zijn al even wilde vrienden besluit de beruchte 'Golden Mile' af te leggen: een kroegentocht, kriskras door Newton Haven, hun geboortestad, eindigend in een gelegenheid genaamd The World's End. Vol goede moed gaat het vijftal op stap, na een paar kroegen haken de eerste vrienden af en uiteindelijk wordt het einde nooit gehaald. Maakt allemaal niet uit want het was de mooiste dag van zijn leven, zo reflecteert Gary terwijl hij met een opkomende kater naar de opgaande zon kijkt.

We springen twintig jaar voorwaarts in de tijd waarna we Gary opnieuw tegenkomen, ditmaal gespeeld door Simon Pegg. Gary is een alcoholist die is blijven hangen in zijn gloriedagen, die nog steeds in dezelfde auto rijdt, die nog steeds dezelfde tapes luistert met daarop nog steeds dezelfde muziek en die nog steeds dezelfde Sisters of Mercy-shirts draagt als twintig jaar geleden. Volgens hem wordt het leven nooit meer zo mooi als die ene nacht en op een goede dag besluit hij zijn vriendengroep weer bij elkaar te zoeken. Het doel: de Golden Mile opnieuw doen en hem dit keer afmaken. Het wordt net zoals vroeger! Wat kan er veranderd zijn in Newton Haven?

The World's End

Wat volgt is de nogal onwennige start van een kroegentocht, waarin Gary er al vroeg achter komt dat zijn vrienden helemaal niet meer zo naar hem opkijken als vroeger. Terwijl de rest van de groep getrouwd is, een bloeiende carrière heeft of zich op een andere manier omhoog heeft gewerkt, is Gary nog altijd dezelfde vrijgevochten persoon die hij twintig jaar geleden was. De anderen hebben eigenlijk ook helemaal geen zin in een kroegentocht en nét als besloten wordt er dan maar de brui aan te geven, krijgt het verhaal ineens een enorme draai, waarna de film in één klap een stuk grimmiger wordt. Het dorpje blijkt een geheim te hebben! De vrienden besluiten dat wanneer ze nu zouden stoppen, de inwoners zouden denken dat er iets niet in de haak is, dus: zo onopvallend mogelijk zijn. Wat inhoudt dat de tocht - met gevaar voor eigen leven - wordt voortgezet.

Van hieruit ontvouwt de film zich als een soort minder serieuze en alcoholischere variant op Invasion of the Bodysnatchers. De vrienden gaan van de ene kroeg naar de andere, worden steeds zatter en proberen ondertussen uit te vinden wie van de inwoners te vertrouwen is en wie niet. Jeugdvrienden zijn ineens vijanden, jeugdliefdes staan ze naar het leven en niets is wat het lijkt. De grappen werken eigenlijk allemaal en variëren van woordgrappen ("I'm back on the horse! What? Are you using heroin again?") tot slapstick-achtige situaties, gewelddadige vechtscènes met rondvliegende barkrukken en alles daar tussenin.

The World's End

Voor wie dit allemaal bekend in de oren klinkt: het verloop is inderdaad vergelijkbaar met de vorige twee films. Een groepje mannen dat verzeild raakt in een slaperig stadje waar het niet in de haak is en vervolgens voor hun leven moet vechten. Wat The World's End anders maakt zijn eigenlijk twee dingen: de twaalf pubs en constante stroom alcohol die als een rode draad door het geheel lopen en de interactie tussen de personages. Gary King is een veel interessantere rol dan op het eerste gezicht lijkt: een man die in het begin vooral een onschuldige clown is, maar zich gaandeweg ontpopt tot iemand die niets heeft om voor te leven, behalve de herinnering aan die ene nacht. Een man die, ondanks dat de wereld om hem heen veranderd is, zelf is blijven hangen in zijn twenties en met een roze bril en selectief geheugen terug kijkt naar die dagen. Dagen die nooit meer terug gaan komen, zoals hij tijdens het verloop van de film merkt, maar desondanks is het het proberen waard. Een verrassend tragisch personage dus, en terwijl zijn vrienden eigenlijk allemaal ondersteunende rollen spelen, zijn ze stuk voor stuk leuk en maken ze de film met zijn allen een genot om te kijken.

Alles bij elkaar genomen is The World's End niet perfect. De film leunt heel erg op de chemie tussen de cast en dan voornamelijk Pegg en Frost, die tijdens de afgelopen tien jaar royaal op elkaar ingespeeld zijn geraakt. De plot is stiekem een herhalingsoefening van de vorige twee delen, maar door de alcoholische draai die eraan wordt gegeven, de geweldig gechoreografeerde vechtscènes, de typische Engelse pubs die dienst doen als decor voor de chaos en het geweld, de geslaagde grappen en vooral de geweldige personages houdt deze film je vanaf de openingsscène tot het ietwat vreemde einde op het puntje van je stoel. Verplichte kost voor Pegg/Frost/Wright-fans, mensen die wel eens iets anders willen zien dan superheldenfilms en iedereen die wil weten op hoeveel manieren barkrukken en bierglazen als wapen gebruikt kunnen worden.