Oculus
De paranormale horror is na films als Paranormal Activity helemaal hot. Dit voorjaar verschijnt er dus nog een occulte horror van dezelfde producenten. Zullen ze hier net zo'n cash-cow van gaan maken?
Oculus start met de vrijlating van Tim, die ruim elf jaar in een jeugdinrichting heeft gezeten. Door zijn begeleider wordt hij gewaarschuwd voor zijn zus. Waarom is nog niet duidelijk. Zijn zus Kaylie (Doctor Who's companion Karin Gillan) betrekt hem echter al gauw weer in de zaken omtrent het verleden: ze wil afrekenen met de demonen van elf jaar geleden. Centraal hierbij staat een oude spiegel, waar volgens haar een demon in huist die verantwoordelijk is voor de dood van hun ouders. In een complex plot, dat schakelt tussen heden, verleden en daar tussen komen de demonen weer naar boven en wordt er langzaam maar zeker duidelijk wat er écht gebeurd is.
Ik denk dat ze beter een 'sonic screwdriver' kan pakken
De film speelt zich af in twee tijdsperiodes: het heden en elf jaar geleden met een jonge Kaylie en Tim, waarbij hun ouders langzaam maar zeker bezeten worden door de spiegel. In het heden heeft Kaylie een ingenieus plan voorbereid (mag ook wel na elf jaar) om af te rekenen met de doden. De spiegel komt maar langzaam tot leven maar de energie die vrijkomt is niet te negeren. De verwarring wordt groter als heden en verleden steeds meer interweven met elkaar raken.
En daar zit de kracht én de zwakte van deze film. Op ingenieuze wijze worden de twee verhaallijnen steeds meer met elkaar versmeden totdat beiden één groot geheel vormen. Als kijker moet en wíl je ook echt bij de les blijven om te kijken hoe dit zich ontvouwt voor je ogen. Wat jammer is, is dat het nooit echt éng wordt. Ook wordt er te vaak een deus ex machine toegepast (er blijkt vaak iets een illusie te zijn) waardoor de film weinig consequenties biedt en men snel weer verder kan. Alles leidt wel tot een goed verzonnen finish. In de slotminuten vormen heden en verleden weer één en vallen alle puzzelstukjes op hun plaats.
De échte sterren van de film
Een groot deel van de film rust op de schouders van de acteerkwaliteiten van kinderen, in horror vaak een slecht idee. Gelukkig vangen beide kindacteurs dit goed op, hoewel Annalise Basso als de jonge Kaylie er wel bovenuit schittert. Ook de ouders worden ontzettend goed neergezet. Rory Cochrane (Argo) zet effectief een dreigende villain weg, terwijl Katee Sackhoff (Battlestar Galactica) als kwetsbare moeder perfect de rol van slachtoffer wegzet.
Oculus is meer gericht op het gevoel van dreiging, zoals vele occulte horror. Gore-liefhebbers kunnen beter hiervan wegblijven, maar liefhebbers van een goed plot zijn op de juiste plek. Leuke snack tussendoor!
