Bad Neighbours
Het is moeilijk om precies in een hokje te stoppen, maar het kan wel gezegd worden dat het creëren van uitbundig chaotische situaties met personages die niet van ophouden weten, overlast veroorzaken en extreme grappen uithalen een bepaald subgenre van Amerikaanse comedy vertegenwoordigt. Trek een blik jongeren open, zet daar wat niet-zo-jongeren tegenover en kijk wat ervan komt.
Een prima formule, mits op een originele manier toegepast. Het werkte voor Old School, of Project X, dus het moet ook werken voor Seth Rogen, was ongetwijfeld de gedachte. In Bad Neighbours (voor de internationaal georiënteerde filmkijker: de film heet in de VS gewoon Neighbors) is de formule doodeenvoudig: een dispuut vestigt zich in het huis naast een jong stel met een pasgeboren dochter. Het stel wil graag rust en het dispuut, tja, die wil dat niet.
Wanneer Zac Efron en Dave Franco met hun groep luidruchtige medestudenten intrek nemen in het vrijstaande huis direct naast dat van Seth Rogen en Rose Byrne, denkt het stel dat ze de studenten vast wel te vriend kunnen houden. Ze besteden een avondje bij de groep, doen lekker mee met drinken en roken, en kweken een goede band. Dit komt wel goed. Denken ze. Maar de volgende dag is er weer een feestje, en dat is toch best wel luid. Oei. Toch even bellen of ze het rustig willen houden. Geen gehoor. Mja. Dan toch maar de politie bellen?
Dát was een verkeerde move. Het dispuut voelt zich belazerd, en een strijd tussen gezin en club ontvouwt zich. Geheel volgens de wetten van dit type comedy tasten de grappen die hierop volgen het extreme af, met veel hilariteit tot gevolg.
Eigenlijk is Bad Neighbours daarom niet meer dan een eenvoudige formulefilm. Da's niet slecht; het is soms wel prettig als een film zo ongeveer precies doet wat ie in de trailer belooft. In dit geval echter misschien iets te precies: een aantal van de meest hilarische momenten zijn daarin al uit de doeken gedaan, wat iets wegneemt van de impact tijdens de film zelf. Maar dat neemt niet weg dat de liefhebber van de extreme Amerikaanse studentencomedy redelijk op z'n wenken wordt bediend.
Het ontbreekt Bad Neighbours er eigenlijk alleen aan de kijker een beetje te betrekken bij de strijd. Gedurende de anderhalf uur die de film bestrijkt, ontstaat nergens een gevoel van partijdigheid of de hoop dat ofwel de studenten, ofwel de jonge ouders als winnaar uit de bus komen. Het is ook niet zo dat een comedy als deze zwaar op z'n bek gaat door een gebrek aan emotionele band met de personages, maar het had de film misschien iets minder vergetelijk kunnen maken. Zoals het nu is, is het maar net voldoende: genoeg te lachen, soms een beetje flauw en altijd een beetje luidruchtig, maar niet heel memorabel.
