How To Train Your Dragon 2

Het is alweer vier jaar geleden dat de slimme en vooral grappige DreamWorks-creatie How To Train Your Dragon uitkwam. Wat deze film zo bijzonder maakte, was dat het eens geen guilty pleasure werd om als volwassene naar de bioscoop te gaan om een animatiefilm te bewonderen. De 3D-sequences waren toen al erg gewaagd en zoals de trailer deed beloven, gaat de tweede film precies dezelfde kant op. Betekent deze film dan eindelijk een ommekeer in de sleur van eindeloze sequels, prequels en allerhande andere vervolgfilms?

Hiccup en zijn geboortedorp Berk zijn al met al goed bekomen van de schrik die zij hebben moeten doormaken sinds Hiccup aantoonde dat draken lieve, menselijke wezens zijn. Dit blijkt wel als in de openingsscène een drakenrace wordt gehouden, met draken die door mensen als racepaarden worden gebruikt. Hier begint eigenlijk al waar de eerste film zich in onderscheidde, die mooie first person 3D-shots. 

Waar het plot in de eerste film nogal tam was, gaat de tweede film verder waar de eerste film gebleven was. Iedereen bleef in 2010 namelijk in de bioscoop met de vraag: waar is Hiccups moeder? En de trailer beloofde het al, maar in deze film komt ze dan eindelijk tot haar recht in de vorm van de prachtige stem van Cate Blanchett. De scènes tussen Hiccup en zijn moeder zijn hartverwarmend en doen het erg goed op het witte doek. 

Maar waar een animatiefilm is, is ook een slechterik die de wereld wil veroveren. Dit keer is het Drago, een verbitterde oude Drakenmeester die alle draken, en uiteindelijk ook het volk van Berk, in zijn macht wil krijgen. Hiccup zou Hiccup niet zijn als hij eerst de discussie aan wil gaan met Drago. Drago maakt Hiccup echter al snel op een bedroevende manier duidelijk dat er met hem niet te discussieren valt en het gevecht begint. Wat betreft de gevechtsscènes is de film ook een geslaagde operatie, want zelfs deze animatiefilm weet het kijkende publiek te verenigen en Hiccup naar de eindstrijd toe te juichen.

Wat ook verraste in de eerste film was de soundtrack, gecomponeerd door John Powell (Shrek, Happy Feet, Kung Fu Panda). Powell keert terug voor het vervolg en dat blijkt weer een schot in de roos. De begeleidende keltische muziek voegt werkelijk iets toe aan de (al) fantastische driedimensionale vliegsequences en landschapshots. Tijdens het muzikale intermezzo van Gerard Butler en Cate Blanchett, ook gecomponeerd door Powell, moeten de meesten toch wel een traantje wegpinken.

De enige vorm van kritiek die op deze film te uiten is, is dat het op sommige momenten wel een herhaling lijkt van de eerste film. Dit weet de film door een aantal kleine twists wel weer te verhullen en te verbloemen. Ook blijft Hiccup geen sterk karakter in een film die bijna uit zijn voegen barst van sterke karakters als Stoick, Valka en Gobber. Wel is daar Toothless om toch elke weer een lach op het gezicht te toveren als je je weer begint te ergeren aan de kapriolen van de stuntelige Hiccup. Ook al zegt Toothless geen verstaanbaar woord, de verbondenheid neemt in deze film met de minuut toe. 

Deze film doet waarvoor hij gemaakt is: de mogelijkheden laten zien van een (3D-)animatiefilm en vooral het publiek entertainen. In het jubileumjaar van DreamWorks is deze film een mooie bekroning op een tijdperk van vernieuwende animatie.