Boyhood

"You don't seize the moment, the moment seizes you." De boodschap die de immer ambitieuze regisseur Richard Linklater (Before SunriseThe School of Rock) met zijn unieke project Boyhood wil overbrengen zal de kijker niet gaan verrassen. Wat wel verbazing wekt, is dat Linklater gedurende een periode van twaalf jaar structureel gewerkt heeft aan de film. Het resultaat is een levenswerk waarin de acteurs zienderogen ouder worden op het witte doek. Daarnaast sluit Boyhood op een knappe wijze aan op de ontwikkelingen die deze eeuw plaats hebben gevonden in de Verenigde Staten.

Yellow van Coldplay, afkomstig uit het jaar 2000, schalt uit de speakers wanneer de op dat moment 6-jarige Mason, gespeeld door Ellar Coltrane, voor de eerste keer in beeld verschijnt. Samen met zijn zus Samantha (Lorelei Linklater) groeit hij op in een decennium volgepakt met familiedrama's, eerste liefdes en stiefvaders met een stevig drankprobleem. De enige constanten in hun leven zijn hun gescheiden ouders Olivia en Mason Sr., gespeeld door Patricia Arquette (True Romance, Medium) en een uitmuntende Ethan Hawke (Training Day, Before Midnight) die zijn personage een ontwapenend karakter weet te geven. Een verademing in vergelijking met de karikaturale stiefvaders van Mason en Samantha.

Linklater, die tijdens het afgelopen Filmfestival van Berlijn de Zilveren Beer won voor beste regisseur, schetst met Boyhood een eerlijk verhaal waarin ieder personage in zekere zin geconfronteerd wordt met de tegenslagen die langskomen in het leven. Ook is Linklater erin geslaagd om de mooie, intieme momenten vast te leggen. Maar van een foutloze film kan allerminst gesproken worden. Het drama in de film slaat af en toe door naar de platte kant en kan getypeerd worden als ‘Amerikaans’.

In een periode van twaalf jaar zien we Mason opgroeien tot een jongeman. Hoewel hij zich ontpopt tot een intrigerende verschijning, is het geen personage waar de kijker een band mee krijgt. Dat terwijl Linklater hier ruimschoots de tijd voor heeft gekregen. Het Italiaanse familiedrama La Meglio Gioventù uit 2003 bewijst hoe krachtig deze band met de kijker kan zijn. In filmisch opzicht is Boyhood ook geen mijlpaal en wat dat betreft niet te vergelijken met de beeldenpracht van het enigszins vergelijkbare The Tree of Life uit 2011.

Deze negatieve klanken voeren echter niet de boventoon. Boyhood is een bijzonder project waarin de kijker ook kan reflecteren op zijn eigen bestaan. Welke keuzes heb jij gemaakt? En hoe ben jij gekomen tot waar je nu bent? Dat doet Linklater op subtiele maar uitmuntende wijze. Wat dat betreft is het personage van Ethan Hawke het toonbeeld van hoe een mens zijn leven toch nog kan omgooien, mits hij het voor hem geschikte pad kiest. Het bevredigende einde benadrukt dit, en onder de klanken van de iconische band Arcade Fire verlaat de kijker de zaal vol inspiratie en levenslust.