The Maze Runner
Toen dertien jaar geleden het eerste deel van The Lord of the Rings verscheen, werd groots aangekondigd dat dit het eerste deel van een trilogie was. Bij The Golden Compass was men wat voorzichtiger wat resulteerde in een flop. Nu, in 2014, wordt The Maze Runner niet aangekondigd als het eerste deel van een trilogie, maar door films als The Hunger Games en Divergent staat niemand ervan te kijken als het vervolg al binnen het jaar verschijnt. Maar willen we ook echt dat vervolg?
De film begint wanneer Thomas via een gigantische liftschacht terechtkomt in een kleine gemeenschap, volledig omringd door muren. Hij wordt in een groep met alleen maar jongens, allen niet ouder dan 22 jaar, opgenomen. Iedere maand wordt de gemeenschap met één jongen uitgebreid. Ontsnappen is geen mogelijkheid. In de muren blijkt namelijk een doolhof verstopt te zitten, die al jaren lang iedere dag door de 'runners' wordt onderzocht. Dit alles zonder resultaat: iedere nacht verandert het doolhof weer. Maar met de komst van Thomas lijkt de sleur doorbroken te gaan worden.
De film is in de basis een amalgama van vele bekende hits. Zo bevat de film duidelijk invloeden van Lost, Lord of the Flies en Divergent. Toch is de film, zeker in het begin, verfrissend. Dit keer geen jonge, onderdrukte vrouw die zich via een smalle cocon naar vrijheid moet knokken, maar een groep jongens die allemaal in hetzelfde schuitje zitten. De kijker leeft het mysterie mee met hoofdpersoon Thomas, wat altijd een goede manier is om je publiek bij de film te betrekken. Het mysterie is sterk, maar wordt al gauw om zeep geholpen doordat er in het eerste halfuur veel expositie is om alle termen en regels toe te lichten. De film dreigt dan al snel als een nachtkaars uit te gaan, maar er wordt net op tijd een twist ingegooid om je vanuit achter de stoel weer naar het puntje te trekken. En dit gaat zo de volle twee uur van de film door.
Toch zijn er wat clichés waar deze film zich ook weer schuldig aan maakt. Noem het Young Adult-bingo. Zo worden bij dit soort films simpele woorden vaak opgeblazen tot een woord van episch belang. Zo bestaat een hindernis in het doolhof uit ronddraaiende metalen messen. In de film wordt dit gebracht met de volgende zin: 'We call this ... the Blades!' Joh, het zijn messen. Zucht... En zo hebben we ook nog Grievers, Runners, the Glade. etc. Ook zal de gemiddelde filmliefhebber vrij snel aan kunnen voelen wie het einde van de film niet zal halen. Tijdens dit einde is de film overigens het spoor volledig bijster maar dat mag de pret niet drukken.
De plot, en niet de personages, staan centraal in deze film. De komst van één meisje in deze groep heeft dan ook weinig tot geen invloed op het verloop van deze film. Tevens wordt er enkel gehint op een confrontatie tussen de jongens onderling, maar dit had veel verder uitgebreid kunnen worden. Tijdens het schrijven van deze review betrap ik me erop dat ik namen van personages weer op moet zoeken. Dit omdat er geen échte karakters aanwezig zijn. Hele lappen tekst zouden onderling overgedragen kunnen worden. Niemand laat dus een blijvende indruk achter. Hierdoor vraag ik me af of de meeste mensen over een jaar wel weer klaarstaan voor een sequel en nog wel weten over wie het gaat. De overdaad aan cliffhangers in de hedendaagse cinema doen dit verder geen goeds.
The Maze Runner is dus een prima tussendoortje, maar blijft niet écht tussen de oren hangen. Het is dus maar de vraag of ook hier de laatste film in twee delen wordt gesplitst. Misschien is het beter om over twee jaar de hele trilogie op een avondje thuis op de bank te kijken.
