Interview Nicolas Cage

Vanaf 16 februari is Nicolas Cage terug in de Nederlandse bioscopen in de rol van Johnny Blaze in de film Ghost Rider: Spirit of Vengeance. In een exclusief interview geeft de acteur een blik achter de schermen van de nieuwe Ghost Rider film en vertelt over zijn inspiratiebronnen en angsten gedurende zijn leven.

Wat vond je er van dat je deze keer zelf de Ghost Rider mocht spelen?
(In het eerste deel van de Ghost Rider reeks werd de titelfiguur met CGI op het scherm gebracht - red)

Nicolas Cage: Ik zag het als een kans om te experimenteren met beweging en in mijn gemoedstoestand geloofde ik echt dat ik het karakter was. Het was eigenlijk Brian Taylor die mij op het idee bracht om dit te gaan doen. Hij was daar een enorme voorstander van. Toen we in New Orleans aankwamen was mijn eerste vraag 'Kan ik een masker gaan dragen?' zodat ik niet helemaal belachelijk erbij zou lopen op de set. Er was echter een schrijver genaamd Brian Bates, die onder meer de boeken 'The Way of The Wyrd' en 'The Way of the Actor' schreef. In dat laatstgenoemde boek presenteerde hij het idee dat alle acteurs afstammen van medicijnmannen en sjamanen uit kleine dorpjes. Wat een sjamaan deed was om in veranderde staat van bewustzijn proberen te komen om zo antwoorden en oplossingen te vinden voor de mensen van het dorpje. In deze tijd zouden dergelijke mensen als psychotisch worden afgedaan maar vroeger zag men dit als de manier om met geesten te kunnen communiceren. Daarom droeg men een masker of verzamelde men voorwerpen met een magische lading en ik dacht: 'Goed. Als ik toch een bovennatuurlijk karakter ga spelen, waarom zou ik daar dan niet wat van gebruiken om te zien wat er gebeurt.'

Ik schilderde mijn gezicht met zwarte en witte make-up tot het eruit zag als een schedel, als een Afro-Caraibisch voodoo icoon of als een New Orleans voodoo icoon genaamd Simitye of Baron Saturday die eruit ziet als een skelet maar dan wel netjes gekleed.
Hij is de geest van de dood, hij is ook een geest die van kinderen houdt. hij is een zeer wellustige soort voodoo-icoon. Ik schilderde mijn gezicht, deed zwarte lenzen in zodat mijn gezicht nog meer op een schedel leek, zodat je mijn pupillen niet meer kon zien of het wit van mijn ogen. Daarna naaide ik Egyptische symbolen op mijn kostuum en zorgde voor een aantal stenen met de juiste frequentie. Wie weet of het werkt, of niet. Maar het punt is dat dit het idee mijn fantasie stimuleerde en dacht dat ik deze figuur was. En zo liep ik op die filmset met een griezelig aura en kon ik het zien in de ogen van mijn tegenspelers. Dan ontstak de angst in hun ogen. En die angst werkte als een rode lap op een dolle stier. Het deed mij weer sterker geloven dat ik de wrekende geest was. Het wordt echter een probleem als je in Roemenië tijdens de kerst naar een feest gaat en er ook nog eens drank in het spel is. Als je in je karakter blijft breekt de pleuris uit. En dat gebeurde dus. Ik heb geluk dat ik niet in een Roemeense cel zit.

Hoe zit het met je lichaamstaal? Waarom beweegt hij zich op een heel schokkerige manier?

NC: Ik moest aan Cobra's denken. In mijn jeugd had ik een stel van die slangen. Ik heb ze toen aan een dierentuin gegeven maar ik bleef ze wel bestuderen. Wat ze vaak deden was voor en achteruit bewegen op een ritmische manier. Op de achterkant van de slang zit een motief van een oog, een occult oog, en het leek alsof deze mij probeerde te hypnotiseren. En zo gauw ik dan gehypnotiseerd zou zijn zou de slang toeslaan. Toen dacht ik 'Waarom beweegt de Ghost Rider niet zo?' En dan was er nog iets wat ik had gezien in een videoclip van Trent Reznor en dat bracht mij op het idee om de Ghost Rider te laten zweven en draaien in cirkels. We noemden het 'het kompas'. Op die manier vindt hij een nieuw slachtoffer en valt aan. Ik heb er daarna veel aandacht aan gegeven en een beetje fantasie en improvisatie. Soms sprak ik dan in een oud Noors dialect en vervolgens in een engelachtige taal. Wie weet wat er allemaal uit mij kwam op dat moment maar het was een leuk experiment.

En dat zou niet zijn gebeurd als je met Stop-Motion techniek had gewerkt met van die pingpongballen op het toneel?

NC: Inderdaad. Wat je nu te zien krijgt gebeurde voor de camera.

Afgaande op wat je net vertelde over je voorbereiding op de voodoo en occulte toestanden lijkt het mij dat je niet altijd zo helder was om te rijden op iets zo gevaarlijks als een motorfiets. Ik ben uiteraard in de veronderstelling dat er grote veiligheidsmaatregelen zijn genomen, maar ik zie een motorfiets als een gevaarlijk beest ze zijn onvoorspelbaar.

NC: Geen twijfel over mogelijk.

En ik vroeg me af; wat als degene, die het dichtst bij je hart staat en je meest geliefde, je zou vragen om voorzichtig te zijn als je op dat woeste beest rijdt?

NC: Dat deed ze niet. Ze hield ervan. Ze vond dat het er geweldig uitzag. Ze zag mij als een sexy motorfiets en ze wilde er op rijden..! De waarheid is dat ik mij gezegend voelde dat ik met de Yamaha VMAX mocht werken. Ik ben geen sponsor voor Yamaha. Ik heb ook geen contract met Yamaha maar ik heb ervaring met diverse motorfietsen en ze zijn het beste. Als je aan iets denkt wat de motor moet doen dan doet hij het. Zo reed ik bijvoorbeeld ongelooflijk hard, en als ik dan zei dat de motor veilig moest stoppen dan gebeurde dat. Ik had blind vertouwen in die motor. Ik heb me geen enkele keer verwond. Mijn verzekeringsmaatschappij heeft mij verboden op een motorfiets te rijden in mijn privéleven dus ik moet het doen als ik aan het werk ben. Ik mag legaal gezien niet op een motorfiets rijden.

Waarom is dat?

NC: Dat staat in mijn contract die ik heb met mijn levensverzekering. Als ik dus de kans krijg om voor een film op een motor te mogen rijden dan grijp ik die kans.

Terugkomend op je eerste antwoord, met dien verstande dat je in contact met je spirituele kant kwam als voorbereiding op deze rol, vroeg ik me af of je nog onverklaarbare bovennatuurlijke dingen hebt meegemaakt tijdens het maken van de film?

NC: Weet je, ik ben van mening dat alles wat als bovennatuurlijk wordt aangeduid in je verbeelding afspeelt. Ik had prachtige vluchten in de fantasie van mijn beleving toen ik de Ghost Rider speelde. Ik kan niet zeggen dat er ook maar iets onnatuurlijks is gebeurd op de filmset.

Is het mogelijk om te zeggen, in het grote aanbod van alle personages die je door de jaren heen hebt gespeeld, hoeveel deze twee personages voor je betekenen in vergelijking? Zijn ze je favorieten en zorgde het spelen van hen in meer dan één film dat de passie voor hen ging groeien of verdwijnen?

NC: Het voelde voor mij dat ik iets met deze rol wilde zeggen. Ghost Rider had als karakter een grote invloed op mijn jeugd. Ik was acht jaar oud toen ik Ghost Rider ontdekte. Ik had het eerste nummer van die reeks en kon soms tijden naar de cover staren. Ik kon maar niet begrijpen dat iemand er zo angstaanjagend uit kon zien, iemand die kwaadaardige machten gebruikt voor een goed doel. Hoe kon dit een superheld zijn? Dit was dus mijn eerste filosofische ontwaking. Hij was een karakter die letterlijk was geïnspireerd door Goethe, het is een Faustiaanse afspraak. Maar het is uiteindelijk allemaal een metafoor. Het is zeker geen schijnheilige film geworden, het gaat over pop art, het gaat over plezier hebben, over mee te gaan voor de rit. Maar naar mijn mening gebeurt de deal met de duivel elke dag. Iedereen verkoopt zijn ziel elke dag. Weet je, hoe vaak gebeurt het, en het is meestal voor de liefde, dat je een dame of een heer ontmoet en je denkt dat ze van je houden, maar dan kom je te weten dat het alleen om een verblijfsvergunning ging of ze willen dat je gaat betalen voor alles wat hun ouders eerder voor hen deden en dat wordt dan op jou afgereageerd. En dat is een afspraak met de duivel. Voor mij is Ghost Rider een metafoor voor het leven. En als je dan de strijd aan wilt gaan in deze tijd met andere stripboek verfilmingen, en elke film is er één, dan moet je wel met een alternatief komen en Ghost Rider doet dat.

Zoals je zelf al aangeeft ben je een groot liefhebber van stripverhalen. Kan je zeggen wat je favoriete strip karakters zijn of welke stripboeken iets speciaals voor je betekenen?

NC: Ik ben altijd een liefhebber van monsters geweest. Ik ben gek op the Hulk. Ik had medelijden met hem, in elk geval als kind zijnde. Ik wil nog wel iets duidelijk maken, er is een misverstand die uit proportie dreigt te gaan over mijn liefde voor stripverhalen. Ja ik ben loyaal aan strips zoals Rosebud loyaal is aan Citizen Kane. Ik ben verzot op de invloeden uit mijn jeugd maar ik ben niet het type die tot 4 uur 's morgens opblijf met een stapel Spiderman strips en een grootverpakking met koekjes.

Voor de duidelijkheid, ik wel.

NC: Dat is mooi. Want nu zijn er grafische verhalen voor volwassenen. Maar, weet je, Dr. Strange, Silver Surfer, Ghost Rider, Hulk en Batman waren karakters die er allemaal een beetje eng uitzagen om naar te kijken en het waren figuren met een ruwe bolster.

Kunnen we stellen dat je, afgezien van Batman, een Marvel man bent?

NC: Ik zou willen stellen dat Stan Lee en Jack Kirby de grootste invloed op mijn jeugd hadden, ja.

Het lijkt alsof je graag antihelden speelt. Wat maakt dit soort rollen aantrekkelijk voor je en waarom denk je dat anderen jou een geschikte persoon vinden voor dat soort rollen?

NC: Wat betreft de antiheld, en dat geldt ook zeker voor de rol van Ghost Rider, en de invloed daarvan op mijn filmografie, heb je gelijk als je aanduidt dat ik me aangetrokken voel tot een karakter die een obstakel moeten overwinnen, of het nou inwendig of uitwendig is. Voor mij is dat drama, de menselijke ervaring. We hebben dat allemaal. Maar daarnaast voel ik mij ook aangetrokken tot karakters waarbij ik mijn meer surrealistische en abstracte dromen kan verwerken in een filmrol. Ik geloof in de verbinding van kunst. Ik denk dat acteren wat dat betreft niks anders is dan bijvoorbeeld schilderen of muziek maken en dat je daarbij buiten de lijnen kan gaan of zoals de critici het noemen 'over de top' gaan, zoals in een schilderij van Francis Bacon. Waarom zou je dat niet in een film kunnen doen?
Maar om dat te kunnen doen, als acteur die alleen een samenwerkend effect heeft op een film - hij is niet de regisseur - moet hij karakters zien te vinden die de drijfveer bieden om bepaald gedrag te vertonen die wel in de context van de film blijft. 

Daarom voel ik mij aangetrokken tot karakters zoals Terrence in Bad Lieutenant. Hij is high van de coke, en dus kan ik van die geluiden maken en rare bewegingen maken en rare dingen doen met oude dames en pistolen. 

Jij en Idris hadden een goeie chemie op het scherm. Had je de kans gehad om eerder met hem te werken of was het meer als een stel dwazen werken op de filmset?

NC: Idris zie ik als een goede vriend. Ik mag hem graag als persoon, we hebben goeie gesprekken gehad. Ik bewonder zijn aanwezigheid in de film. Dus ja - en nog bedankt dat je het hebt opgemerkt - we hadden een goeie connectie.

Er zijn nogal wat bekende gezichten uit het genre in de film te zien. Zo zien we Idris Elba, Anthony Stewart Head en Christopher Lambert. Was je betrokken bij de casting? Het zijn tenslotte allemaal gezichten die de liefhebbers van dit soort films graag zien.

NC: Nee, Mark (Neveldine - red) en Brian (Taylor - red) deden dat zelf. Ze hebben een enorme waardering voor alles wat met film te maken heeft en ze kennen hun films goed. Zij waren degenen die al de acteurs kozen voor de film, van Christopher Lambert tot Ciaran Hinds. Wat een briljante keuze trouwens, die twee in één film. Om Ciaran (Ceasar in de serie Rome) te zien als de Duivel was heel inspirerend voor mij. En ik voelde me gelukkig dat ik mocht samen werken met Violante en met Johnny Whitworth. Tja wat kan ik zeggen over Johnny Whitworth, de man zit vol met verrassingen.

Brian en Mark wilden je ook hebben voor de film Crank. Hoe ver zijn ze daar mee gegaan? Hebben ze jou daar ooit voor aangesproken?

NC: Ik heb daar nooit iets van vernomen. Maar ik kan me die film ook niet voorstellen zonder Jason Statham. Het is zijn rol en hij moet de enige zijn die deze rol mag spelen.

Ze hebben een nogal enthousiaste benadering, die Brian en Mark. Was dat ook iets wat je aanlokte tot hen? Herken je iets van jezelf in dat enthousiasme?

NC: Zeker weten. Het zijn waaghalzen. Ze wagen letterlijk hun leven om jullie te vermaken. Je ziet Neveldine met een camera in zijn ene hand, zich vasthoudend aan een motor, die op rolschaatsen met zo'n 90 kilometer per uur een opname probeert te maken terwijl hij elk moment zijn nek kan breken. Of hij vliegt, vastgebonden aan een kabel, met een camera van een klif, om dan tegen de stuntman van Idris aan te knallen. Ik bedoel, zij zijn de enigen die dat doen. Er zijn vele jonge filmmakers die poëtisch zijn maar alleen Mark en Brian zijn zowel poëtisch maar ook bereid om hun leven te wagen. Waaghalzen. Film maken als een vorm van extreme sporten. Daar verdienen ze veel krediet mee.

In veel van je films speelt fantasie een grote rol. In de nieuwe Ghost Rider film zit een overzicht van beroemde figuren uit de geschiedenis die de Duivel in zich hadden. Zelfs Jerry Springer ontkomt er niet aan. Is er nog een specifiek personage die je wel zou willen spelen met een beetje van de Duivel in zich?

NC: Weet je, ik ben geen voorstander van spelen in biografische films. Ik hou er van om een karakter te ontwikkelen en niet om opgesloten te zitten in iemand die deel uitmaakt van de geschiedenis. Niet dat ik dat nooit zou gaan doen maar ik vind het veel interessanter om een karakter te creëren en jou als kijker aan dat karakter voor te stellen. Ik hoef niet zo nodig een figuur te spelen die iedereen al kent.

Afgaande van het ongelooflijke aanbod van rollen die je de afgelopen jaren hebt gespeeld vroeg ik me af of je wel eens terugkijkt op zaken en of je niet minstens een heel klein beetje spijt hebt dat je nooit Superman hebt mogen spelen?

NC: Nee. Ik vind het alleen jammer dat ik nog nooit iets met Tim Burton heb mogen doen. Ik hoop ooit eens met hem te mogen werken. Ik weet nu al dat het dan speciaal gaat worden. Maar wat betreft die specifieke rol heb ik geen spijt. Ik denk dat het karakter van Ghost Rider veel beter bij mij past.

Nicolas je noemde al de invloeden van je jeugd. Deze film gaat veel jongere kijkers nachtmerries opleveren, daar ben ik zeker van. Maar waar was je zelf bang voor vroeger? En waar ben je van tegenwoordig bang voor? Bestaat er eigenlijk wel iets waar je bang voor bent?

NC: Ik denk dat ik altijd bang ben geweest dat er iets gebeurd met mensen waar ik van houdt. Dat zal nooit weggaan. Als kind was ik doodsbang voor Lon Chaney in The Phantom Of The Opera. Ik zag dan voorstukjes op de tv, als kleine jongen, en als Chaney dan zijn masker afdeed en zijn eigen gezicht liet zien ging ik helemaal uit mijn dak. Ik weet nog goed dat ik dan probeerde weg te rennen om aan de televisie te ontkomen. Natuurlijk vindt ik die film nu prachtig. Maar ik hou van Lon Chaney omdat hij mij als kind zo bang wist te krijgen.

Geloof je dat het waar is dat iedereen op een zeker punt in het leven een deal met de duivel wil maken? Als je terugkijkt op je leven, ben je dan op op een punt geweest dat je zelf zoiets moest doen?

NC: Oh ja, dat heb ik waarschijnlijk wel vaker dan één keer gedaan. En dat bedoel ik dan metaforisch aangezien dat de enige manier is waarop de duivel bestaat, in mijn opinie. In interactie met mensen die niet zeggen wat ze doen of doen wat ze zeggen, of mensen die één ding zeggen en vervolgens iets anders doen. Dat zijn afspraken met de Duivel. Ik zie de Duivel niet als een figuur met hoorns en een geitensik, die mij constant met een vork loopt te prikken en mijn ziel naar de hel wil sturen. Zo zie ik dat absoluut niet.

Het is vast moeilijk om in Hollywood te werken zonder dergelijke types tegen te komen.

NC: Dat zijn jouw woorden, niet de mijne!

Je hebt ook een eigen stripfiguur genaamd Voodoo Child ontwikkelt, samen met je zoon Weston. Ik vroeg me af of je daar verder mee wilt gaan? Stel je krijgt de kans om een beroemd stripfiguur te spelen, welke zou het dan worden?

NC: Ik wil eigenlijk geen andere stripboek karakters meer spelen. Voodoo Child zou het vast goed doen als tv-serie of als een film. Ik heb dat al meerdere malen geprobeerd, ik heb met meerdere regisseurs gesproken die eerst wel interesse toonden maar vervolgens toch afzagen van het project. Ik heb geen idee waar dit uiteindelijk zal belanden.

Ben je ooit verwond geraakt op een filmset?

NC: Ik heb - en ik ga geen namen noemen of filmtitels - tweemaal een hersenschudding gehad. Wel grappig trouwens, bij American Football heeft men een regel dat je, als je binnen zes maanden tweemaal een hersenschudding hebt gehad, je uit het spel ligt. Ik hrn in zes maanden tweemaal een hersenschudding gehad tijdens stunts in twee films voor dezelfde filmmaatschappij. Ik kwam er goed van af maar één van die gebeurtenissen had nooit plaats mogen vinden. Mijn tegenspeler zat te diep in zijn rol, greep mijn hoofd en ramde mijn hoofd op een marmeren vloer. Ik kon een aantal dagen heel moeilijk praten en was een tijdje behoorlijk duizelig maar het liep gelukkig goed af. Het was een ongelukkig moment, het was geen stunt en het was ook niet de bedoeling dat het een stunt zou worden.

Je hebt door de jaren heen met vele grote regisseurs gewerkt, zoals Scorsese en Lynch. Maar welke regisseur was de grootste invloed op jou als acteur?

NC: Ik denk dat ze allemaal van invloed op mij zijn geweest. Maar omdat ik al vrij vroeg aan mijn loopbaan als acteur begon; ik begon toen ik 15 jaar oud was - waarmee ik dus eigenlijk een kindacteur was - is het haast niet voor te stellen dat ik nu al 33 jaar als acteur aan het werk ben, maar zo is het wel. Maar omdat ik zo jong al begon met acteren zijn de filmmakers waarmee ik op jonge leeftijd werkte de grootste invloed op mij geweest omdat ik nog moest leren en ik was nog steeds beïnvloedbaar. Ik zou dus zeggen Lynch, en Coolidge ten tijde van Valley Girl, die hadden een enorme invloed op mij. Die twee namen schieten me het eerst te binnen.

Het lijkt dat je nogal wat plezier hebt gehad bij de opnames van de film. Is het element van plezier maken belangrijk voor je als je aan een film werkt of heb je liever een serieuze benadering van het werk?

NC: Ik ben er van overtuigd dat je plezier moet hebben. Om terug te komen op iets wat David Lynch, één van mijn grote invloeden, mij ooit vertelde: “Het is belangrijk om je werk met plezier te maken, want als je dat niet doet heeft het bioscooppubliek er ook geen plezier aan”. Zo ook met Ghost Rider. Niemand zit te wachten op een schijnheilig figuur die je zo weer vergeten bent. Het draait om plezier hebben, je moer er wel plezier aan beleven. En de enige manier waarop je dat kan beleven is door zelf plezier te hebben tijdens het maken van de film. Het klinkt misschien afgezaagd en waarschijnlijk heb ik het al te vaak gezegd maar het blijft essentieel.

Er zitten nogal sterke religieuze elementen in deze film net zoals in de film Season Of The Witch. Is dat toeval of heb je een moment in je leven bereikt dat je gaat nadenken over vertrouwen en religie? Waar geloof je zelf in?

NC: Ik geloof dat een ieder het recht heeft om te geloven wat hij wil. Om een geloof af te kraken is dom ongeacht welk geloof dan ook. Of het nou het Christendom, Jodendom, Islam of Bhoedisme is. Wat mijzelf betreft, ik ben nog zoekende. Ik geloof sterk in de wetenschap maar er zijn momenten dat wetenschap en mystiek samenkomen. Dat is de beste manier waarop ik deze vraag kan beantwoorden.

Ghost Rider: Spirit of Vengeance in 3D draait sinds 16 februari in de bioscoop.