FOK!film op het IFFR: De Wederopstanding van Zombie
Eerder deze week kwam de buzz rondom Big Bad Wolves al aan bod, een film die wereldwijd best wat extra aandacht heeft gekregen. Ook tijdens filmfestivals ontstaat wel eens zo’n buzz, die vooral op het festival zelf rondzweeft. Zombie: The Resurrection of Tim Zom is zo’n film, dus waag je je als niet-skater en niet-hipster toch maar eens in een zaaltje vol met skatefans en andere hippelingen.
Voor veel Nederlanders is hij misschien onbekend, maar in Rotterdam is hij (vooral in Zuid) wereldberoemd. Tim Zom, bijnaam Zombie, is een skater. En een goede ook, want hij won al aardig wat prijzen. Niet gek dus dat de mensen in Rotterdam, de plek waar het IFFR gehouden wordt, weglopen met de documentaire die tijdens het festival te zien is.
Tim Zom is dus een skater, afkomstig uit Rotterdam-Zuid. Een plek met veel criminaliteit, maar ook een plek met mensen die echt wel wat kunnen. Maar een moeilijke omgeving brengt veel obstakels met zich mee. Dat is waar deze documentaire over gaat: Zombie is van ver gekomen, maar het lijkt er toch op dat hij die obstakels heeft overwonnen.
Zonder heel diep te gaan, weet regisseur Billy Pols de kijker te raken met dit verhaal. De donkere kant van Zombie wordt meerdere keren benoemd, maar deze wordt niet uitgediept. Het meest veelzeggende moment is hoe zijn vriendin reageert op de vraag op Tims verleden in de gevangenis: "Ik geloof dat Tim het daar liever niet over heeft." Geen wedervraag van de regisseur en direct door naar de volgende scène.
Dit getuigt van respect van de regisseur voor de skater, zoals iedereen die in de documentaire aan het woord komt wegloopt met Zombie. Dit is ook hoe hij overkomt wanneer hij zelf aan het woord is: de Rotterdamse directheid is aandoenlijk. Een groot en wellicht verschrikkelijk interessant gedeelte blijft hierdoor echter wel onaangeroerd. Maar goed, daar hebben we tegenwoordig ook internet voor.
De volledige wederopstanding is het dan misschien wel niet, maar doordat de naasten van Tim genoeg uit de doeken doen - vooral de onverbloemde woorden van moeder en oma zijn treffend - is het duidelijk dat de weg naar de skatetop geen gemakkelijke is geweest.
Dit zorgt dan ook voor de binding, zonder vals sentiment of rauwe beelden van een voormalig stuk straattuig: woorden van zijn bekenden worden naast beelden van de Tim van nu gelegd. En dat werkt erg goed: het "pleurisjong" (woorden van moeder Zombie) lijkt toch echt volwassen te zijn geworden, met dank ook aan de steun van zijn vriendin. De relatie met zijn vriendin geeft eens te meer aan dat hulp nodig is als je je wilt onttrekken aan de krochten van de achterstandswijken.
Erg belangrijk is ook dat de Rotterdamse mentaliteit goed in de documentaire is verwerkt. Geen blad voor de mond in combinatie met het accent van de Rotterdammerts en beelden van oude omaatjes die dreigen de jeugd eens even een pak slaag te verkopen – het is erg grappig en zo krijg je het Rotterdamse festivalpubliek wel mee. Maar nog belangrijker is dat Zombie overkomt zoals hij wordt neergezet door alles en iedereen: een toffe gast die gewoon goed doet waar hij goed in is.
